Normandië, D-Day. - ‘ALL HELL CANT STOP US’

Tekst & fotografie Onno “Berserk” Wieringa & ’13 Crew’

‘ALL HELL CANT STOP US’

 Normandië, D-Day.

Zeventig jaar geleden, op zes juni 1944, kwam de lang verwachte invasie. Op vijf stranden in het Franse Normandië landden in de vroege ochtend duizenden schepen. De grootste armada ooit bestond uit meer dan 7000 vaartuigen en zo’n 160.000 man geallieerde troepen maakten op D-Day de oversteek van Engeland naar Frankrijk. Tijdens D-Day vielen zeker 12.000 slachtoffers, waaronder 4.400 doden. De Atlantikwal was nog niet volledig klaar, maar zaaide dood en verwoesting toen de kanonnen en machinegeweren de geallieerde soldaten bestookten. 

Utah en Omaha Beach waren de westelijke stranden waar de Amerikanen landden, 

Gold en Sword waren de oostelijke waar de Engelsen landden, 

met tussen Gold en Sword in Juno Beach, waar de Canadezen landden.

Voorafgaand aan de invasie via de zee, werden in de nacht van 5 op 6 juni duizenden, hoofdzakelijk Amerikaanse, parachutisten uit Dakota’s boven Sainte-Mère-Église en omgeving gedropt. Dat stadje werd vooral beroemd door de Amerikaanse parachutist John Steele die aan de kerktoren bleef hangen met zijn parachute. Door zich dood te houden dachten de Duitsers tijdens de daarop volgende schietpartij dat ze ‘m hadden geraakt, en zo  heeft hij het overleefd! Sainte-Mère-Église is daarmee een symbool voor de parachutisten geworden die na de oorlog D-Day komen herdenken. Maar veel parachutisten werden per ongeluk buiten de zones gedropt en velen van hen stierven een afschuwelijke verdrinkingsdood toen zij in moerasgebieden terecht kwamen. Door de zware bepakking van veertig kilo konden zij zich niet uit het moeras bevrijden en uitgeput stierven zij zonder ook maar een kogel te hebben afgevuurd.

Kerk in Sainte-Mere-Eglise, waar de parachutist John Steele aan de kerktoren bleef hangen

Operatie Overlord luidde de codenaam voor de hele invasie. Met D-Day werd de eerste dag van Overlord aangeduid. De verbeten strijd met de Duitsers, die achter elke ondoordringbare heg lagen, woedde voort tot in augustus toen zij van drie kanten bij Faláise werden omsingeld  en tienduizenden Duitsers werden gedood. ‘Het was gewoon prijsschieten…’ aldus een veteraan. Van
daaruit rukten de troepen op naar Parijs en de bevrijding van Frankrijk ging in snel tempo verder.

Nu, zeventig jaar na dato, herdenken we D-Day, de dag die ons vrijheid zou brengen. Een vrijheid die we nu als ‘normaal’ ervaren, maar die we aan veel, jonge, moedige soldaten te danken hebben die vaak hun leven gaven tijdens de bevrijding. Het zijn de mensen aan wie wij onze vrijheid te danken hebben, maar ook de machines waarvan zij gebruik maakten speelden een grote rol..

Enkele bijzondere namen zijn onlosmakelijk met D-Day verbonden, zoals de Harley-Davidson WL ‘Liberator’, de BSA M20, de Willy’s Jeep en de Dakota. Maar ook honderden andere namen van merken voertuigen, vaartuigen en vliegtuigen leverden een enorme bijdrage aan de bevrijding van Europa en worden nog steeds door liefhebbers zoals leden van Keep them Rolling rijdend gehouden.  

Behulpzame Gendarmerie, let op het embleem op zijn mouw

De emoties in de week die we doorbrengen op en rond de stranden van D-Day wisselen van diep treurig tot enorm gelukkig. Er is daar zoveel gebeurd dat geen enkel boek of film ook maar enigszins kan benaderen kan wat de jongens daar hebben doorgemaakt. Twee veteranen op strand kijken over de zee uit, brengen hun vingertop met daarop het zand van het strand naar hun mond en ‘proeven’ het bloed van gesneuvelde kameraden. Een symbolisch eerbetoon, ontroerend.

Pointe du Hoc. 

Hier zijn ook de beroemde scenes uit de film 'The Longest Day' opgenomen.

Bij de grindstranden tussen Omaha Beach en Utah Beach is Pointe du Hoc, een plaats waar ook de film The Longest Day’ is opgenomen. Er stonden enorme kanonnen genaamd ‘Batterij van Merville’ die de Amerikanen onschadelijk wilden maken. Na dagenlange bombardementen zijn de geallieerden de hoge kliffen met touwladders opgeklommen om de kanonnen onschadelijk te maken. Enorme verliezen werden geleden, het was een bittere strijd met de Duitsers. Eenmaal boven bleek dat de meeste kanonnen al weggehaald waren door de Duitsers… 

Eric Barley

Schaalmodel van een Glider

In de Engelse Sector, bij Sword Beach, treffen we veteraan Eric Barley uit Engeland. Hij zat bij het 12th Para Bataljon en is als een van de eersten over de beroemde Pegasus Bridge gelopen. De brug, net boven Caen over de Orne, was cruciaal voor de bevrijding. Aan de voet van de Pegasus staat een van de bekendste cafés uit WOII. Eric weet zich D-Day als was het gisteren te herinneren en met typisch Engelse humor vertelt hij: “Vandaag was de pub mijn eerste stop hier, dat wordt zo ook de laatste. Net als zeventig jaar geleden!” En inderdaad, even later zien we hem genieten van zijn welverdiende ‘pint’. Hij vertelt verder, “We marched all the way to Venlo, then went home. I came back, we crossed the Rhine and we fought our way all the way to Berlin,” en met een misprijzende blik, “Where we met the Russians…”

Het beroemde cafe bij Pegasus Bridge van de familie Grondée. 

Het is nu in het bezit van de dochter.

Pegasus Bridge

 De Pegasus Bridge, zo genoemd naar het embleem van de Britse Luchtlandingsdivisie, de Pagasus (het vliegende paard) is hét symbool en monument voor de Engelse troepen. Bill Millin, de beroemde doedelzakspeler die al spelend over de brug marcheerde, zich niets van het vuurgevecht aantrekkende, is een legende geworden, maar ook cafébaas George Gondrée, die gewekt door het vuurgevecht, zijn slaapkamerraam opende en met de Franse vlag zwaaiend luidkeels het Franse volkslied begon te zingen en de Engelsen aanmoedigde, terwijl de strijd onder zijn raam woedde! De volgende ochtend groef hij de 99 flessen champagne op die hij bij het uitbreken van de oorlog in zijn tuin had begraven en werd het bevrijdingsfeest uitbundig gevierd.

Bij Arromanches is nog een van de twee kunstmatig aangelegde havens, gemaakt met Mulberries, grote, drijvende caissons en afgezonken schepen, grotendeels te zien. Een meesterwerk wat bijdroeg aan de snelle opmars, iets wat de Duitsers nooit hadden verwacht. Die dachten dat de invasie in eerste instantie bij Calais zou plaatsvinden, of een grote haven als Cherbourg of Le Havre. Maar nooit op de stranden bij Arromanches!

Catalina van Prudent

Parachutisten gaan aan boord van een Dakota voor een dropping

 De grote havenstad Cherbourg moest nog twintig lange dagen na D-Day op haar bevrijding wachten. Bij de luchthaven staan Dakota’s, die vandaag droppings hebben gemaakt en in formatie als eerbetoon over de stranden scheerden. Diep ronkend brengen deze vliegtuigen een groet met hun wing tips aan de opgestelde kampen en zo nu en dan komt er ook een Hercules overvliegen, de laadklep open voor een dropping en vaag zien we zelfs de parachutisten op de rand zittend naar ons zwaaien! We mogen op de luchthaven unieke foto’s maken van de beroemde Dakota’s en een unieke Catalina. Na een paar dagen lobbyen en met hulp van vriend Prudent mogen we bij het vallen van de avond als enigen het platform op om foto’s te maken met de H-D van Hans ‘Dakota Hunter’ Wiesman bij de Dakota’s.     

Elk dorp heeft een of meerdere monumenten en gedenktekens, bezaaid met bloemen, kransen en vlaggen. Een groep Canadese veteranen staat bij een tank en zij vertellen honderduit over de werking ervan en hoe zij D-Day meemaakten. Bij een kanon verderop zit een man met holle ogen voor zich uit te staren. Wat er in hem omgaat weten we niet. Zou hij hier familie hebben verloren? Uitkijkend over de stranden en kijkend naar de overblijfselen van de Atlantikwal probeer je je een voorstelling te maken hoe het moet zijn geweest tijdens de invasie. Maar het kan domweg niet. De angst, het lawaai, het gebulder van de kanonnen, overal bloed en doden, hulpeloze mensen met kapotgeschoten ledematen, het moet zo vreselijk zijn geweest dat geen mens die er niet geweest is ooit zal beseffen wat zich hier heeft afgespeeld…

Marie-Therèse

Bij het strand zit een oude vrouw enthousiast naar een spectaculaire vliegshow te kijken. De  Française vertelt Marie-Therèse te heten en met haar 91 lentes heeft ze als twintigjarige bewust D-Day, hier vlakbij het strand wonend, meegemaakt. “Ons huis was helemaal platgebombardeerd, maar het was een prachtig moment toen we door de Engelse soldaten werden bevrijd!” De levendige herinnering gaat verder; “We kregen chocolade en kauwgum van de soldaten!” Met een vrolijke twinkeling in haar ogen herhaalt ze een paar keer in gebroken Duits “Hitler Kaput! - Hitler Kaput!” We nemen met moeite afscheid van het lieve vrouwtje en vervolgen de weg langs de kust. De avond valt bijna en voor een monument bij Luc-sur-Mer staat Sander met zijn H-D WL ‘Liberator’. “Ik heb hier nog bijna niet kunnen rijden, maar nu ga ik toch echt even een stuk langs het strand!”

Sander op zijn H-D WL 'Liberator'

Een vrije keuze, om in vrijheid gewoon een stukje te gaan rijden. We nemen het allemaal als té vanzelfsprekend aan. De mannen die voor onze vrijheid vochten, kwamen terug in Amerika en voelden zich nergens meer thuis. Velen van hen konden niet meer het huisje-boompje-beestje leven aan, de maatschappij accepteerde en begreep de oud-soldaten niet. Ze zochten avontuur en spanning, maar vooral de kameraadschap die in de oorlog hun levens bepaalde. Oud-strijders zochten elkaar op en vaak reden zij in groepen door het land. Vervoersmiddel was dan bij voorkeur de H-D WL, die nog in overvloed en voor weinig verkrijgbaar was, vaak waren het zelfs afdankertjes die de oorlog hadden meegemaakt. Om te laten zien dat ze trots waren te hebben gevochten voor de vrijheid, werden de motoren en hun kleding van oorlogsbuit, trofeeën en relikwieën voorzien. Swastika’s en andere insignes en symbolen, petten, Duitse helmen als bewijs dat ze een Duitser hadden neergeschoten, en meer zulks fraais werd trots gedragen. Het avontuur lokte, de groepjes verenigden zich steeds meer in clubverband en gebruikten de naam van het squadron of bataljon waarvan zij tijdens WOII deel uit maakten. Bekend voorbeeld hiervan is bijvoorbeeld de naam Hell’s Angels, maar ook talloze andere bekende namen zijn blijven hangen, zo gebruikt H-D bijvoorbeeld Screamin’ Eagle als productnaam, afgeleid van de Screaming Eagles.

Overlord, Screaming Eagles kampement bij Sainte-Mère-Église

De motoren waren voor deze rauwdouwers niet snel genoeg en om ze lichter en dus sneller te maken, werden ze langzamerhand van al het overtollige gewicht ontdaan. De ‘bobber’ was geboren. In de loop der jaren kwam de Knucklehead en later de Panhead en ook deze motoren werden gestript. Het voorspatbord van de FL Knuck- en Panmodellen werd, omgekeerd gemonteerd, gebruikt als achterspatbord, de ‘Ducktail’ was geboren. Om comfortabel grotere afstanden te rijden, werd de vork wat verlengd. Hierdoor had de motor wat meer grondspeling en werd de rechtuit stabiliteit vergroot. Het werd een trend, de vorken werden langer en langer en ondergingen ook talloze ‘modeverschijnselen’: rechte, lange, erg lange Springer en Girder vorken, zelfs gebogen Springervorken, vaak rijkelijk van chroom voorzien in de ‘twisted steel’ uitvoering, lange FL vorken et cetera. De gebruikelijke 16 inch en 18” wielen maakten plaats voor 21” voorwielen, al werd ook heel kortstondig een belachelijk klein, smal voorwiel tot wel 14 inch gebruikt. De sissybar werd in eerste instantie gebruikt als steun om je slaapzak aan te binden en in sommige gevallen als ruggensteun voor je passagier. Die werden in de loop der jaren sky-high met bijpassende, lange smalle zadels, vaak in de King & Queen uitvoering. De uitlaten, vaak met Fishtail einddempers, ondergingen hetzelfde lot en reikten tot in de hemel. De benzinetanks werden kleiner en vooral de Mustangtank (zoals die origineel gemonteerd zat op de Mustang motorfiets) bleek zeer populair. Exotische paintjobs en overdadig chroom, vaak in combinatie met prachtig graveerwerk volgden en zie hier, de chopper was geboren. Het werd een hype begin zestigerjaren en toen in ’69 de film Easyrider uitkwam, werd de chopper een wereldwijd fenomeen. Elke staat en zelfs regio ontwikkelde een eigen stijl, waar nu nog op voortborduurt wordt.

Naast onze vrijheid, hebben we dus ook de bobber en de chopper aan de jongens te danken 

die aan de invasie meededen. 

’40 BSA B30 350cc, prototype, zijn er slechts 50 van gemaakt. 

Vooral gebruikt als dispatch motor door het Engelse en Canadese leger.

Binnenkort alle foto's van D-Day Normandie op onze website 

www.madnessphotography.nl bij Photo Galleries 2014.

In de komende nummers van Het Motor Rijwiel

 en Bigtwin Magazine een uitgebreide reportage!